xoves, 8 de novembro de 2018

Con nome propio: Warsan Shire

Warsan Shire (somalí: Warsan Shire, en árabe, ورسان شرى: ورسان شرى‎‎, nacida el 1 de agosto de 1988) es una escritora, poeta, editora y profesora somalí que vive en Londres. Ha recibido el premio de Poesía Africana de la Universidad de Brunel, elegida de una lista de 6 candidatos de un total 655 participantes.

                                        CASA
 Nadie se va de casa
salvo que la casa sea la boca de un tiburón
solo corres hacia la frontera
  cuando ves a toda la ciudad corriendo también.
 vecinos corriendo más rápido que tú
aliento ensangrentado en sus gargantas
 el niño con el que fuiste a la escuela
 que te besó aturdido detrás de la vieja fábrica de hojalata
 lleva una pistola más grande que su cuerpo.
 Solo te vas de casa cuando la casa no te deja quedarte.
Nadie se va de casa
salvo que la casa te persiga
fuego bajo los pies
 sangre caliente en tu vientre
 es algo que nunca pensaste que harías
hasta que el filo quemó amenazas en tu cuello
 e incluso entonces llevaste el himno entre dientes
solo rompiste el pasaporte en el baño de un aeropuerto
 sollozando mientras cada bocado de papel
dejaba claro que no ibas a regresar.
 Tienes que entender que nadie mete a sus hijos en un barco
salvo que el agua sea más segura que la tierra
Nadie se quema las manos bajo trenes entre vagones
 nadie pasa días y noches en el estómago de un camión
alimentándose de periódicos
salvo que las millas recorridas signifiquen algo más que viaje.
 Nadie se arrastra debajo de vallas
nadie quiere que le peguen
 que sientan lástima de él
 Nadie elige campos de refugiados
o registros sin ropa donde te dejan el cuerpo dolorido o la prisión,
porque la prisión es más segura que una ciudad en llamas
 y un guardia de la prisión en la noch
e es mejor que un camión lleno de hombres
que se parecen a tu padre
nadie podría soportarl
o nadie podría aguantarlo
ninguna piel sería lo bastante dura.
Los: volveos a casa, negros refugiados sucios inmigrantes
solicitantes de asilo exprimiendo nuestro país
negratas con sus manos
 fuera huelen raro salvaje
 su país y ahora quieren destrozar el nuestro,
cómo es que las palabras las miradas sucias
caen rodando de vuestras espaldas.
Quizá porque el golpe es más blando
que un miembro arrancado.
 O las palabras son más tiernas
 que catorce hombres entre tus piernas.
O los insultos son más fáciles de tragar
que escombros que huesos
 que tu cuerpo infantil en pedazos.
Quiero ir a casa, pero la casa es la boca de un tiburón
la casa es el cañón de la pistola
y nadie se iría de casa
salvo que la casa te persiga hasta la costa
 salvo que la casa te diga:
que muevas más deprisa las piernas
deja la ropa atrás arrástrate por el desierto
 vadea los océanos
ahógate sálvate
sé hambre
 mendiga
 olvida el orgullo t
u supervivencia es más importante.
Nadie se va de casa
hasta que la casa es una voz sudorosa en el oído que dice:
vete, huye de mí
ahora no sé en qué me he convertido
 pero sé que cualquier lugar es más seguro que aquí.


Tradución do inglés de Berna Wang, con licenza Creative Commons: Recoñecemento Non Comercial- Sen Obra Derivada 3.0 Unported (CC BY-NC-ND 3.0) .
*Warsan Shire é unha xove poetisa cunha parte keniana (onde naceu), outra británica (onde está afincada), mais sobre todo somalí (de onde son os seus pais). Así é como máis se sente, ou, a lo menos, máis se define. Con apenas 27 anos, Warsan Shire xa foi galardoada co premio de poesía da Universidade de Brunel, que está concebido como o equivalente do premio Caine de relato curto. Shire foi recoñecida con este premio en 2013, a súa primera edición. Ese mesmo ano recibiu o Young Poet Laureate for London.

Ningún comentario:

Publicar un comentario